Daar gaat 'ie weer / fernweh...

Ik ken een man, hij heeft een gespannen gezicht en verbeten trekken. Een beetje alsof hij altijd wind-tegen heeft. Als ik met hem wil praten moet ik hem tactvol en behoedzaam benaderen. Telkens geef ik hem de tip om te ontspannen, maar hij gaat altijd te snel, wil te veel. Vaak is het een kort gesprek, sluit hij af met ‘Ik zie je wanneer ik je zie’ voordat hij verdwijnt.

Hij is altijd onderweg, verandert van richting voordat je het doorhebt. Het ene moment kijk je hem in de ogen, het andere zie je zijn rug. Het lijkt alsof hij zich teveel op de hals heeft gehaald, hij loopt altijd net iets te lang rond in zijn perfect niet-onderhouden kleding en kijk, daar gaat ‘ie weer.

Ja, hij komt altijd terug, maar hij ziet er nooit meer hetzelfde uit. Ik kan je een foto laten zien, dan zie je de verandering. Ik ken hem al lang, maar toch ken ik hem niet. Ik vraag mij af wat er in hem omgaat, dat is mij nooit helemaal duidelijk geworden. Het is alsof zijn gedachten te groot voor hem zijn voor hem, alsof hij meegenomen wordt, maar waarheen? Ik weet het niet. Daar gaat ‘ie weer, met zijn perfect niet-onderhouden hoop. Daar gaat ‘ie weer.

Maar nu wrijf ik mij in mijn ogen, want kijk: daar is ‘ie weer! Het kan zijn dat ik mijn vooroordeel moet intrekken, deze moet verbranden! Want hij lacht nog steeds! En hij is nog steeds sterk. Er is eigenlijk niets veranderd dan de groter geworden bullshit eromheen. En hij is thuis, en we lachen zoals we altijd deden. Mijn onveranderde vriend, mijn onveranderde, oude vriend.

Maar het wordt kwart voor tien. Het is onontkoombaar, ik zie de spanning als vanouds naar boven komen. Hij lijkt afgeleid en ik weet precies wat er gebeuren gaat. Want nog voor hij opstapt, is ‘ie al weg. Daar gaat ‘ie weer.