De Kanibaal en de geluksvogel.

De eerste dagen van de Tour vonden plaats in België en dat was geen toeval. Vijftig jaar geleden, in 1969, won Edouard Louis Joseph, Baron Merckx, de Kanibaal, zijn eerste en meest overweldigende Tour de France. De etappewinaars van toen? Rudi Altig, Marino Basso, Julien Stevens, Eric Leman, Rik Van Looy, Joaquim Agostinho (twee keer), Mariano Díaz, Michele Dancelli, Roger Pingeon, Herman Van Springel (twee keer), Felice Gimondi, Guido Reybrouck, Raymond Delisle, Barry Hoban (twee keer), Pierre Matignon, Jos Spruyt en ten slotte Eddy Merckx zelf (zes keer).

Het zijn renners met namen als klokken. Van Looy bijvoorbeeld. Won een etappe maar werd op de Ballon d’Alsace buiten tijd gereden door Merckx. Dancelli, Basso, Gimondi, grote Italiaanse renners in hun tijd. Stevens, Van Springel, Spruyt, superknechten, en Leman die drie keer de Ronde van Vlaanderen zou winnen.

Altig, een ellendige Duitser (geen kwarteeuw na de oorlog was dat een volstrekt eerbare gedachte) die later in die Tour zou worden betrapt op doping en vijftien minuten tijdstraf aan zijn broek kreeg. Hoezo schorsing? Hoban, een sprinter die later de plaats zou innemen van zijn betreurde vriend Tom Simpson, ook een grote naam. Maar Pierre Matignon? Zeg dat iemand nog wat? Of moet je daarvoor teveel triviale kennis in het hoofd hebben?

Matignon reed voor Frimatic-De Gribaldy en eindigde die Tour als 85ste of voorlaatste op drie uur en drie kwartier van Eddy Merckx. Maar hij won wel een rit en nog wel die op de Puy de Dôme. Dat is een mythische vulkaanpuist waar vandaag nog hoogst uitzonderlijk op wordt gefietst. Matignon reed er Merckx op 1:25. Of dat een prestatie is mag je zelf bepalen: beneden had hij zeven minuten na een lange vlucht en hield daar anderhalve minuut van over.

Geen glorie voor hem, maar misprijzen, Pierre was de 'risee', het mikpunt van spot. La Lanterne Rouge (hij stond vóór die rit nog laatste) die wint op de Puy de Dôme, hoe belachelijk was dat? Matignon, avonturier, zogenaamd slecht coureur, maar vooral geluksvogel. Tegenwoordig zou Matignon door die ene lucky shot tot een wereldster in koersland promoveren en zou er een nul extra bij zijn salaris komen. Natuurlijk zou hij dan de hele duur van zijn royaal opengebroken contract nog altijd geen platte prijs rijden en toch zou na die twee jaar een andere ploegleider nog wat in hem zien en hem weer een mooi contract van twee jaar geven. Daarna nog een kleiner ploegje en dan zou het voorbij zijn.

In die vier jaar of langer zou hij zich een mooi huis kunnen zetten, een witte Cayenne met zwarte velgen kopen en het ouder geworden wielergroupie dat zijn mollige vrouw was geworden inruilen voor een jonger exemplaar met kunstborsten en lipfillers. Daarna: terug naar af. Niet in 1969, toen werd hij belachelijk gemaakt en kon hij zijn overwinning nauwelijks uitbuiten. Daarom nu eerherstel. Pierre Matignon is lang niet zo slecht als gezegd werd. Sterker nog: het zou iemand sieren als zijn verhaal onder de aandacht gebracht zou worden, bijvoorbeeld als 'kWist't-vraag. Héééé...