Waarom Michael Matthews absoluut de Amstel Gold Race wil winnen voor zijn Katarina.

De Zoete Zoen, veel toepasselijker kan de naam van het restaurant waar Katarina en Michael hun eerste date hadden niet zijn. Geen heiliger plek op de wereld voor voormalig vicewereldkampioen Michael Matthews dan de Cauberg. Het was bovenop deze heuvel dat ‘Bling’ in restaurant De Zoete Zoen zijn eerste date had met zijn Katarina. Het was daar dat op 17 april 2011 tijdens de Amstel Gold Race zijn leven in de juiste plooi viel. “Ik krijg kippenvel als ik het woord Amstel uitspreek. Het is mijn love story. Zoveel meer dan een wielerwedstrijd.”

Michael Matthews wil ooit een nieuw hoofdstuk schrijven is zijn rijke levensverhaal. Voor zijn Katarina, voor zichzelf. Het moet de dag van de definitieve doorbraak worden. De motorcross kid uit Canberra was wel al beloftenwereldkampioen geworden, maar toen hij vijf jaar geleden op de mooie Slovaakse botste, was hij bij de profs eerder Mister Nobody. Hij eindigde eens derde in Milaan-Sanremo en in de Amstel Gold Race. Ondertussen won de slagerszoon uit de Australische hoofdstad al een vijftal ritten in de Giro en de Vuelta en trouwde hij in Toscane met zijn Kat. De allrounder heeft alles om na ­wereld­kampioen Sagan de volgende wereldster te worden. De Tourtijgers vlogen naar Blagnac voor een exclusief interview met Michael Matthews over de Amstel, de Zoete Zoen en zijn Katarina.

Wat heeft een jongen die aan de andere kant van de wereld werd geboren met de Amstel? Jaren geleden mocht je niet eens rijden van je toenmalige werkgever Rabobank.

“Het was mijn geluk. Alles in het leven gebeurt om een bepaalde reden. Door toeval kwam ik Katarina Hajzer tegen. Het is het beste wat me ooit overkwam.”

Hoe leerde je haar kennen?

“Ik zag ze voor het eerst in maart 2011 op het WK baan in Apeldoorn. Ik woonde in Lanaken, op een flat met Rohan Dennis. Ik had net mijn eerste auto gekocht, een Audi. Ik wou een lange rit maken en Rohan stelde voor om hem op het WK te bezoeken. Ineens merkte ik vanuit de vip Katarina op. Ze nam foto’s van Rohans schoenen. Ze wuifde naar iemand achter mij. Haantje-de-voorste als ik was, probeerde ik terug te wuiven. Met een afkeurende blik keek ze weg. Ze ­informeerde bij Bas Stamsnijder (de zoon van ex-wereldkampioen veldrijden Hennie) wie dat kereltje in Rabobank-tenue was. Bas zei: Da’s die neoprof die een rit won in de Tour Down Under. Een arrogant, klein kind. Don’t worry about him.”

Hoe raakte je dan wel in contact?

“Ik vond haar bloedmooi. Bovendien werkte ze nog in het wielrennen ook. Ik vond haar via Facebook terug. Ze zei me dat ze naar de Amstel ging. Zelf was ik dodelijk ontgoocheld omdat ik die koers niet mocht rijden. Ik had namelijk Oscar Freire in mijn allereerste Milaan-Sanremo na een val teruggebracht vóór de Poggio. Omdat ik maar vijf kilometer van de Cauberg woonde, stelde ik voor om haar daar te ontmoeten.”

Als ik de Amstel zeg, aan wat denk je het eerst: de klassieker, de streek die je als je broekzak kent, je podiumplaats of je eerste date met Katarina?

“Dan ga ik voor mijn eerste date. Van negen uur ’s morgens tot tien uur ’s avonds. Een heel speciale dag, enkel overtroffen door mijn huwelijk. We bleven rondhangen op de Cauberg. We gingen wat koffietjes drinken in het restaurant, koers kijken, lunchen, lekker chillen.”

Ken je de naam van het restaurant?

“Neen, bovenop de top, links daarvan.”

Dat is Restaurant-Schenkerij De Zoete Zoen.

“Dat meen je niet? Dat maakt het verhaal nog leuker. Eens de koers voorbij, zette ik Kat op de bovenbuis en fietste naar haar auto. Ik vroeg: Kan ik je een diner aanbieden? Ik ga me eerst in Lanaken omkleden en pik je dan op. Ze zei: No no, ik heb een eigen auto, ik rijd zelf wel. Ik was voordien van plan om met mijn Audi een beetje indruk te maken op haar. Meteen stond ik met beide voeten weer op de grond. Zo gaat het altijd tussen haar en mij. Gelukkig maar.”

Katarina is ondertussen niet alleen je vrouw, ze is ook je gids, je stuur?

“Ze is echt down to earth. Net wat ik nodig heb. In Lanaken modderde ik maar wat aan. Kat voelde dat er iets moest gebeuren. Ik zat in een negatieve spiraal. Ik moest van streek veranderen, van ploeg. Kat weet hoe je het allerbeste in mij bovenhaalt. In mijn job, naast de fiets, als persoon. Het werd Orica-Green­EDGE en Monaco. Omdat daar veel Australiërs zitten. Omdat ik de zon terugvond. Omdat je in het achterland de natuur hebt en je hard bergop kan trainen. Het leek de perfecte plek.”

De Amstel herinnert je ook aan je slechte Rabobank-periode. Is dat geen contradictie?

“Als ik niet in Lanaken was neergestreken of die bewuste Amstel wel had mogen rijden, dan had ik nooit de vrouw van mijn leven ontmoet. Dan stond ik nooit in het leven als nu. Iets dreef me vanuit Canberra naar hier om van deze jongen een sterkere persoon te maken en om hier een heel mooie vrouw te vinden. Ik onthoud deze twee positieve dingen.”

Ik hoorde van ex-ploegmaten dat niemand zo kinderlijk blij is als hij iets kan kopen als jij.

“Dat stadium ben ik voorbij. Ik ben niet meer dezelfde als toen ik negen jaar geleden als motorcrosser met baggy kleren en kettingen om de hals de wielerbaan binnen stapte. Ook al hou ik nog van fashy things. Als je goed geld verdient, wil je af en toe toch jezelf wat verwennen. Wielrennen is echt een wrede sport, hoor. Zoveel goede dagen per jaar heb je niet. Er is niets leuker dan wat te kopen als je écht iets bereikt hebt in je leven. Maar ook daar trekt Kat de lijn. Ik denk niet dat ze in heel haar leven al meer dan twee handtassen heeft gekocht. Ze schaft niets aan dat ze niet nodig heeft. Zelfs niet in crazy Monaco.”

Stel dat het zondag wel lukt, hoe verwen je dan jezelf? Met een Ferrari?

“Toen ik zes was, liep ik al in een Ferrari-racepak. Het blijft de beste auto ter wereld, maar in Monaco is dat niets speciaals. Nee, dan nog liever een huis met tuin in Toscane. Al ben ik op dat vlak eerder Mathew Hayman. Geld interesseerde hem niet, roem evenmin, maar zeventien jaar liep hij zijn grote droom achterna om Parijs-Roubaix te winnen. Zondag zat ik zwetend in het vliegtuig toen hij de laatste kilometer inging. We taxieden op de startbaan. Ik was zo in extase dat mijn grote idool won dat ik mijn gsm pardoes liet vallen. Hij was de man waarvoor ik als kind stomme dingen deed om toch maar bij mijn idool op te vallen. Hayman Parijs-Roubaix, ik de Amstel Gold Race. Allebei made in Canberra, het zou mooi zijn.”